Zo nu en dan overkomt het je. Totaal onverwachts. Ontroering, een sprongetje in je hart bij het horen van een lied, een compliment. ‘Ale rasa, beta rasa‘, een uiting van saamhorigheid, troost en intens mededogen. Het onbegrip dat iemand ten deel valt en wiens worsteling je aanschouwt. ‘Ale rasa, beta rasa’, begrip en erkenning die ik krijg in de taal van mijn gevoel.

Soms echter twijfel ik aan de oprechtheid van woorden. Weet men wat men zegt en méént men wat men zegt? De twijfel ligt bij mij, want niet elk woord hoeft gewikt en gewogen. Face to face, de toon van de stem, de nuance: in deze wereld van vluchtigheid zo schaars. Leven wij voor wat wij zeggen te geloven? Leven wij geheel in het teken van waar we voor staan? Die spiegel houd ik mezelf steeds voor. Het alternatief is voorgoed te zwijgen, maar ik behoud mezelf het recht te spreken.

Toch zijn er lichtpuntjes, mooie gebeurtenissen die het predikaat ‘ale rasa, beta rasa’ verdienen. De clue is om het zelf na te leven. Stap af op de collega, die doet niet zomaar dwars. Steek een duim omhoog bij een overwinning van een kind. Bied je hulp en talenten belangeloos aan. Houd jezelf niet tegen door beperkingen op te leggen. Zoals ik het zie, is het niet door de ander, maar vanwege jezelf dat je tegenover elkaar staat.

‘Ale rasa, beta rasa’ is het Ambon Maleis voor ‘Wat jij voelt, dat voel ik ook’.